September 2021. De groep mensen die twijfelt aan de zinnigheid van de huidige regels groeit. Ik zeg dit lief. Want het is méér dan groei en het is méér dan twijfels. Dat die groep groeit, is fijn. Liep je al langer rond met vragen of kritiek, dan hoef je je nu niet meer alleen te voelen. Toch doet dat er niet toe. Het gaat namelijk niet om erkenning – ook al geeft het je een sterker gevoel. Zo verwoordt kritische denker Isa Kriens het heel helder. Ze geeft aan dat we juist veel te danken hebben aan mensen die zonder enige vorm van erkenning hun eigen koers bepaalden. Voorvechters van keuzevrijheid, zoals Door Frankema. Tegen alle gebaande paden in koos zij voor wat zíj́ gezond vond voor haar kinderen. Ook al werd ze lange tijd voor gek versleten. Trouw zijn aan jezelf en je eigen keuzes vraagt veel van je.
Je doet het niet voor het applaus
Het gaat niet om erkenning. Het doet wel echt iets heel goeds om te merken dat je niet alleen bent, maar daar doe je het niet voor. Je doet wat je doet omdat het nodig is. Omdat je oprecht wil leven, naar eer en geweten en zo. Niet buigen voor regels die onzinnig schijnen, en ze maar opvolgen ‘dat het hoort’ of omdat ‘iedereen het doet’. Het vraagt moed. Mensen als Door Frankema doen dit al twintig jaar.
Op mijn eigen manier ging ik ook lange tijd mijn gang. Zonder er ruchtbaarheid aan te geven echter, en daar zit hem het verschil. Ik deed altijd al wat ik vond dat van belang was. Maar ik praatte er niet over. Vaak volgde ik de regels – als ik ze nuttig vond. Soms week ik ervan af, stilletjes, op mijn manier. Als ik ze onnodig of schadend vond. Voor zover ik weet had niemand er last van.
Lees ook: Waarom burgerlijke ongehoorzaamheid nodig is
Eigen keuzes maken: eng, maar nodig
Tot 2020 kwam, en er plotseling een vergrootglas lag over de volgzaamheid van mensen. Ineens moest je van alles doen, tegenstrijdige regels opvolgen, omwille van ‘de gezondheid’. Nou, mijn gezondheid of die van mijn kinderen was er niet mee gebaat, dus ik ben weer mijn eigen gang gegaan voor zover dat mogelijk was. Dit keer kon het niet ongezien. En ik beken: ik vond het zwaar, heel zwaar. Normaal doen was ineens gek. Mensen aanraken werd een daad, met je blote gezicht een winkel in was puur activisme. Het putte me uit. Elke keer stond ik zwetend boodschappen te doen. Het vraagt nogal wat om zichtbaar af te wijken van de massa.
En we zijn er nog niet. Het wordt gekker en gekker. Alles wat je tegenwoordig doet, moet je verantwoorden, bewijzen. Of zelfs dat niet: je dient gewoon te volgen. Zonder commentaar. ‘Het is de regel’ is de enige verklaring of motivatie die je krijgt. Want de bewering dat je iets voor de gezondheid van anderen met doen of laten, is allang niet meer houdbaar of begrijpelijk. Hoe help ik een kwetsbare medemens door een niet-werkend mondkapje te dragen? Hoe voorkom ik ziekte door met een toegangs-app naar een café te gaan? De app kan niets anders dan een groen vinkje tevoorschijn toveren, maar dat zegt nul komma niks over wie ik wel of niet ziek zou kunnen maken.
Doctorandus Wappie?
Isa benoemt terecht hoe zwaar en eenzaam de weg kan zijn. Zonder erkenning van anderen, en zelfs met veel, heel veel tegenstand. Mensen worden weggezet als wappie, als ‘onwetenschappelijk’, als anti-vaxxer, als complotdenker. Puur en alleen maar framing. Want deze zogenaamde wappies zijn bepaald geen domme mensen. Zo reageerde voormalig Denker des Vaderlands Marli Huijer scherp in een uitzending van Op1, waar zij te gast was als ‘dwarse denker’:
Jullie kondigen mij aan als dwarse denker, terwijl ik zou denken: ik doe niks anders dan laten zien dat er veel meer perspectieven op dit probleem zijn dan alleen maar de sterftecijfers. Dat vind ik niet zo dwars, dat vind ik heel verstandig, eerlijk gezegd.
De termen worden hoe langer hoe lachwekkender, doordat er juist veel wetenschappers, artsen, psychologen, leerkrachten en andere slimmerds zijn die aan dit circus niet (meer) mee willen doen. Het zíjn geen gekkies. Het zijn kritisch denkende mensen, die vaak genoeg het gangbare vaccinatieprogramma hebben gevolgd. Mensen die aanvankelijk ook hun eerste corona-vaccinaties hebben gehaald, maar gaandeweg bezorgd zijn geraakt. Er blijken wel érg veel bijwerkingen te zijn, juist bij jonge mensen die niet tot de kwetsbaren behoren.
Er blijken toch nog veel mensen ziek te worden, ook als ze gevaccineerd waren. Voor kinderen en zwangeren blijkt het allerminst duidelijk of het veilig is om te nemen. Waarom zou je het dan doen, als je zelf niet in een risicogroep zit? Met deze vragen en twijfels kun je binnen de overheid niet terecht. Je komt linea recta in het kamp van de wappies – waar haast niemand in wil zitten.
De wal keert het schip
Maar nu gaat het te ver. En dat kan een omkering teweeg gaan brengen. Mensen die voorheen geen vragen hadden, twijfelen nu met terugwerkende kracht. Waarom gaat de samenleving slechts voorwaardelijk open, terwijl veruit de meeste kwetsbaren allang beschermd zijn? En wat zijn de mogelijke gevaren van vaccins? Werken die überhaupt wel naar behoren? Op grond waarvan vertrouwen we ze nu eigenlijk? En waarom zijn de kinderen nu het doelwit, kinderen die objectief geen significant gevaar vormen? In wiens belang is het werkelijk dat alle kinderen prikken krijgen?
Ik zie, op social media en ook in mijn eigen kring, steeds meer mensen die vragen stellen, en doordat hun vragen geen plek krijgen, toetrekken naar de zogenaamde wappies. Bij hen kun je wel aan informatie komen. Daar word je niet voor gek versleten als je je eigen weg wilt gaan. Als je over je eigen lichaam wil beschikken, je je kinderen niet wil bloot stellen aan dit vaccin, of je je ten minste wilt inlezen voordat je een keuze maakt. Een weloverwogen keuze maken is er niet meer bij, als het aan de overheid ligt.
Eigen keuzes? ‘Doe gewoon wat wij zeggen’
Want hoe bizar is het dat er wereldwijd vanuit de overheid wordt opgedragen wat jij in je lichaam stopt? Dat jou de toegang geweigerd wordt als je wil reizen of wil samenkomen met anderen, zolang je niets ingespoten hebt? Stel dat er een mondiale verplichting zou zijn om elke dag een sigaret te roken. Maar jij hebt gelezen dat het verslavend is en er kankerverwekkende stoffen in zitten. Of misschien heb je geen idee, maar je twijfelt op zijn minst aan de gezondheidsvoordelen van een sigaret, en je besluit om niet te roken. Jouw lichaam, jouw keuze, immers. Maar als gevolg mag jij niet meer naar je werk, naar school, of op vakantie. Dat zou raar zijn toch?
Bepaal liever je eigen koers
Ja maar, roken is bewezen slecht, kun je nu tegenwerpen. Klopt, dat weten we allemaal. Maar enkele decennia geleden werd roken als iets zeer positiefs beschouwd, en werden we allemaal aangemoedigd om te roken. Het kon en mocht overal: in de trein, in elke openbare ruimte, in de buurt van kinderen. Ook zwangere vrouwen rookten; geen probleem! Totdat er bij voldoende mensen signalen kwamen dat het ongezond was. Iets verandert pas als er genoeg draagvlak is onder de mensen. Reuze jammer voor de tabaksindustrie. Daarover gesproken, wie zou er in deze tijd gebaat zijn bij een kritiekloze massa? Voor wie is het zo belangrijk dat 95% van de mensen hetzelfde doet?
Maar ik dwaal af. Het komt erop aan dat wij, ieder van ons, werkelijk op onszelf gaan vertrouwen. Ons niet zo laten beïnvloeden door ‘hoe het hoort’ of ‘wat de meerderheid doet’. De meerderheid heeft niet automatisch gelijk, en bovendien mág je van gedachten veranderen. Kun jij jouw eigen keuzes maken, voel je de ruimte om jouw koers vrij te gaan?
Ik ben aangesloten bij Keuze Vrij Bij Mij, een platform dat iedereen verwelkomt en nooit zal vragen om een test- of vaccinatiebewijs.
