Sinds half maart werd ik geregeld gek van frustratie. Om mensen die het zó anders aanpakken dan ik. Ik vind dat ze schade aanrichten. En die anderen vinden dat van mij. Van mensen zoals ik. Wij. Zij. Maar – wat als de anderen gelijk hebben? Of als de werkelijkheid veel gelaagder is dan ‘goed’ en ‘fout’, en niemand van ons 100% gelijk heeft?
Tegenstellingen
Er zijn grofweg twee kampen ontstaan in 2020. Daarbinnen zijn er talloze stromingen en nuances, maar laten we kijken naar de globale tegenstelling. Groep 1. Dat zijn zij die ervan uitgaan dat corona zeer gevaarlijk en besmettelijk is voor de gehele bevolking, en dat de manier om hiermee om te gaan is via de bekende maatregelen als afstand, isolatie en mondkapjes. Groep 2. Zij die ervan uitgaan dat achter corona een verborgen agenda schuilt, met doelen als het uitrollen van ziekmakend 5G, het opheffen van democratie, de wereldwijde verkoop van een nog te maken vaccin, het controleren van alle mensen, het elimineren van contant geld.
Waarom is gelijk hebben zo belangrijk?
Kunnen we de meningsverschillen laten bestaan, net als bij de rest van het leven, en lief naast elkaar leven? Blijkbaar valt dat niet mee. En dat is ook reuze logisch. Want nu komt het wrange: als de ene groep gelijk heeft, kan de andere groep bedreigend en ondermijnend zijn voor de gezondheid van het geheel.
Als de groep die in de maatregelen gelooft het bij het rechte eind heeft, dan is elke vorm van muiterij een direct gevaar voor de fysieke gezondheid. Heeft echter de groep die het beleid wantrouwt gelijk, dan is de volgzame groep een groot gevaar voor de fysieke en geestelijke gezondheid van ons allen. Dus schreeuwt iedereen om het hardst, want er zijn levens mee gemoeid!
Wees extra lief
Sinds niemand weet wie gelijk heeft. Of: aangezien iedereen misschien een punt heeft, en niemand het helemaal bij het rechte eind heeft, zullen we vanaf nu extra extra extra lief zijn voor elkaar? Gewoon, omdat iedereen heus het beste doet wat die kan, vanuit haar/zijn/hun wereldbeeld.
Het gulden midden
Een oplossing is er voorlopig niet, voor geen van de groepen. Je kunt niet een beetje voor de maatregelen zijn én een beetje voor de verborgen politieke agenda. Of toch? Stel nou dat we allemaal opschuiven naar het midden. Stel nou dat we allemaal erkennen: het is de hoogste tijd om zorgvuldig met gezondheid om te gaan. Om kwetsbare mensen – en gewoon álle mensen – te beschermen. En waar bestaat gezondheid precies uit? Een heleboel meer dan de afwezigheid van ziekte. Echte gezondheid gaat om welbevinden, om groeien en bloeien, om senang zijn met je situatie. Ik durf wel te stellen dat er in 2020 maar bar weinig mensen aan dit criterium van gezondheid voldoen. We zitten collectief in ongezonde stress, aan welke kant van het coronaspectrum je ook staat.
En stel nou dat we daarnaast óók allemaal zeggen: het is de hoogste tijd om zorgvuldig met onze maatschappij om te gaan. Om ieders vrijheid te respecteren. Om te zorgen dat de samenleving goed kan blijven draaien (lees: vrij te blijven van drastische beperking van het sociale en economische leven).
Ben ik nu een dromer? Of kan dit hartstikke prima tegelijkertijd? Wat zouden volgens jou manieren zijn om dit malle schuitje waar we collectief in zitten beter te laten varen?