En ik vermoed jij ook niet.
Al maanden vermijd ik het nieuws – en opinie ook trouwens. Er is teveel gezegd en er blijft te veel onduidelijk, discutabel, schadelijk. Ja, we hebben het over krona. Alweer. Vandaag heb ik er toch iets over te zeggen, en nee, het is geen mening vóór of tégen.
Welles! Nietes!
Ik was op de markt en sprak er tientallen mensen. Formeel kwamen ze fijne duurzame boodschapjes doen. Maar wat me opviel, was dat er vooral veel en lang gepraat werd. Ik heb ongeveer alles gehoord:
‘Iedereen moet zich gewoon aan de regels houden’
‘Ze moeten Halsema de stad uit gooien’
‘We gaan hieraan onderdoor, het kan zo niet langer met de maatregelen’
‘China, Rusland en de VS bouwen in het geheim ruimteschepen en zijn van plan om op een andere planeet te leven, want wij gaan naar de klote’
‘Ik ben bang voor 5G’
‘Waarom ziet bijna niemand wat er écht gaande is?’
‘Pas op, doe je mondkapje overal op waar het druk is, ook buiten, het is allemaal gevaarlijk’
‘In de buitenlucht is er sowieso niks aan de hand’
‘Als ze de scholen opnieuw sluiten, dat trek ik niet’
‘Ik blijf maar lachen, want alles is gestoord, daar kan ik niks tegen beginnen’
‘Al die feesten, zoveel mensen bij elkaar in de stad. Dat kan toch niet!’
‘Die handel over de hele wereld moet nu stoppen’
‘Mijn partner had corona en we hebben wekenlang gescheiden van elkaar geleefd’
‘De WHO heeft een geheime agenda’
‘Amsterdam gaat helemaal op slot, let maar op’
‘Ze moeten alle toeristen weren’
‘Ze mogen de economie niet nog verder stukmaken’
‘Ik kan als ondernemer niet verder zo’
Dit en meer vertelden de mensen. En dit zijn nog mensen die het in de regel goed voor elkaar hebben, voldoende inkomsten om biologisch eten te kopen en genoeg tijd om een gezellig praatje te maken. Gezellig is het allang niet meer.
De toestand waarin we ons bevinden is ontwrichtend, zet ons vol vraagtekens.
We zijn allemaal in nood
Hoe het ook zit, wat er dan ook goed of nodig zou zijn, ik hoor vooral nood. Emotie, chaos, uitputting, frustratie, angst, paniek. Alle kanten op. Of je nu bang bent om ziek te worden of dat je bang bent dat de wereld eraan gaat. Bang om je vrijheid te verliezen of je gezondheid, je democratie of je leven. De toestand waarin we ons bevinden is ontwrichtend, zet ons vol vraagtekens. En een onverteerbaar aspect is dat we niet vanzelfsprekend steun vinden bij elkaar. Iedereen staat in een eigen hoekje te roepen wat de waarheid is. Er is geen consensus, en – het ergste – we vinden geen rust, er is geen ruimte meer voor ‘agree to disagree’.
Verdwaald. Waar zijn we?
Onder alle schreeuwerigheid proef ik een diep verlangend ‘Alsjeblieft, sta aan mijn kant. Begrijp mij, wees zoals ik in deze verwarrende tijd.’ Zelf heb ik dat ook vaak. In 2020 lijkt niets meer vanzelfsprekend. Wist je voorheen van je familie en je vrienden wel ongeveer waar iedereen qua mening stond, dat is nu allemaal anders. En daar kunnen we niet eens veel aan doen. De taal die we vanuit de overheid horen, is vol van verdeeldheid. Van geniepige slagzinnen. Alleen samen bla bla onder controle. Tussen de regels door horen we: er mag maar één weg zijn, en wie een andere route kiest, zit fout. En dat terwijl de leiders het onderling al niet eens zijn. Hoe moeten wij, de mensen, de regels volgen en blijven geloven in het beleid?
Belachelijk hoge druk
Ik heb de antwoorden niet. Ik ben zoekend, iedere dag. Na een intensieve dag als vandaag begrijp ik nog minder van de wereld, van onze leiders, van de koers. Ik begrijp wél meer van de mensen. Alle mensen, waar ze ook staan.
We zijn echt in paniek, hoe hard we ook fijne lieve dingen proberen te posten op insta, hoe hard we ook ons best doen om te focussen op gewone dingen die altijd doorgaan. Zoals boodschappen doen. Maar het leven knelt. De druk is al te lang te hoog. Zodra er een kiertje lucht is, barsten we blijkbaar open. Op de markt.
Heimwee
Nooit heb ik zoveel mensen horen zeggen dat ze naar buiten willen vluchten. Een nieuw leven opbouwen, ver van dit alles. Buiten de stad, buiten de politiek, buiten de gekte. De natuur in. Kleinschalig moestuinieren, zelfvoorzienend leven met alleen gelijkgestemden. Heimwee naar een vroeger dat we zelf nooit gekend hebben. Heimwee naar een toekomst die ver buiten ons bereik lijkt te zijn.
Misschien ligt daar toch een oplossing. Opnieuw beginnen. Alleen zinnige dingen doen, die kloppen, die niet in strijd zijn met natuurwetten, die geen schade toebrengen. Dat je leven bestaat uit dingen doen waar je energie van krijgt, dingen die je leven echt mooier en krachtiger maken en geen angsten oproepen. Weg van de onlogica, de frustratie, het ongeloof. Want de manier van leven van nu lijkt niemand gezond te maken.
Mensen die hierin het voortouw nemen, zijn bijvoorbeeld Boele en Anat Ytsma, die mensen uitnodigen zich met elkaar te verbinden, en voorbij alle angst zich te richten op werkelijke gezondheid. Voel jij ook dat je anders wil leven? Ken jij meer mensen die dit concreet vormgeven? Vertel het me, ik ben heel benieuwd naar meer mooie initiatieven om ons mee te verrijken. Juist in deze tijd.